ჩვენ ვიცით, რომ SARS-CoV-2 ვირუსები განაგრძობენ ევოლუციას. ვირუსის ზოგიერთმა ახალმა გენეტიკურმა ვარიანტმა შეიძლება შეიძინოს მთელი რიგი ბიოლოგიური უპირატესობა, რაც საბოლოოდ გამოიწვევს ინფიცირების გაზრდას, დაავადების სიმძიმეს და ხელახალი ინფექციის რისკს. აგრეთვე, ცვლილებებმა შეიძლება გავლენა მოახდინოს ვირუსულ ანტიგენზე, რომელიც არის ვაქცინების სამიზნე, რაც გამოიწვევს ვაქცინაციის ეფექტურობის შემცირებას. თუმცა, ეს არ მოხდება მოულოდნელად, იმის გათვალისწინებით, რომ ვაქცინაციის შედეგად გამოწვეული იმუნური დაცვა უზრუნველყოფილია იმუნური სისტემის როგორც ჰუმორული, ასევე უჯრედული ნაწილებით. S ცილა - ვირუსის ანტიგენი, რომელიც ვაქცინების ნაწილია - დიდია და ასტიმულირებს ფართო სპექტრის განეიტრალებული ანტისხეულების გამომუშავებას. თუმცა, როგორც კი S ცილის რეცეპტორების დამაკავშირებელ დომენში დაგროვდება მუტაციების კრიტიკული რაოდენობა, ვაქცინის ნეიტრალიზაციის უნარი შეიძლება დაირღვეს.
ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაცია (WHO) და პარტნიორები ახორციელებენ კოორდინირებულ მიდგომას ვაქცინის ეფექტურობაზე მონიტორინგისა და შეფასების მიმართ.
ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ შევამციროთ ვირუსის ცირკულაცია და შევაფერხოთ მუტაციები, რამაც შეიძლება შეამციროს არსებული ვაქცინების ეფექტურობა. ვირუსი მხოლოდ რეპლიკაციის გზით ვითარდება და, ამრიგად, ინფექციის თავიდან აცილება ყველა არსებული საშუალებით შეამცირებს "იმუნიტეტის ამრიდებელი" ვარიანტის შტამების გაჩენის ალბათობას. თუმცა, სულ უფრო ცხადი ხდება, რომ მწარმოებლებს მოუწევთ (და სურთ კიდეც) ადაპტირება იმ ფაქტთან, რომ COVID-19-ის გამომწვევი ვირუსი ვითარდება და გაითვალისწინონ ახალი გენეტიკური ვარიანტების მახასიათებლები მომავალი ვაქცინების შემუშავებისას ან რევაქცინაციის აუცილებლობის შესახებ გადაწყვეტილების მიღებისას.
